तितो यथार्थ -बुढेसकालमा,




प्रदिप आत्रेय
हङकङ जब सरिर बुढ़ो हुदै जान्छ । जिवन घाटा र नाफाको सौदामा कता पल्ला भारी पर्यो भन्ने निचोड़ निकाल्न 

बुड्यौलि खुव काम लाग्छ ।
बुढेसकालमा केहि काम गर्न नसकेपनि कमसेकम अतितमा डुबेर भुल्न सकिन्छ । बर्को ओडि खाटमा बसेर 

टोलाउदा अतित खुलिरहनेछन् । बल्ठ्यागंका पिडाहरु, बाउठिदा रसहरु,बिछोडका गमहरु,रमिताका ग़ज़वहरु,
अपमानित क्षणहरु, मित्र मिलनका खुसि हरु,भोगका त्रििप्त हरु र कुदृष्टि हरु,
पाप हरु, गरेका धर्म हरु,राम्रा नराम्रा कर्म हरु ,आदि जति स्मरण आउने छन् ।कतिबेला पश्चाताप मा डुवेर 

आँसु खस्नेछ, कतिवेला खिस्स हाँस्न पुगिने छ । कतिबेला क्रोध त कतिबेला ठण्डा भईने छ । परिवार ले बुडा 

पागल भये भन्ने छन् । नभनुन पनि कसरि यि पागलैका त लक्षण हुन ।
भेट्न आउनेले सोध्ने छ बुडा बा लाई कस्को छ?
अरु त सबै ठिक छ, होस छैनन्, घरि रुने हो, घरि हाँस्ने हो, कहिले चरप्पै खाई पनि हाल्ने कहिले मुख 

उक्काउनै सकिदैन । कहिले रात दिन निदाउने कहिले आँखा झिमिक्क हैन,!
तेसो भये त "खुस्केकै रैछनि" भेट्न आउने ले भन्नेछ ।
बुडो उनिहरुलाई देखेर मुसुक्क हाँस्ने छ । यो मुस्कान ले भेट्न आको लाई पक्का हुनेछ, बुडो पागलै हो ।

यहिनै जिवनको अन्तिम बिल्ला हुनेछ ।  
समाप्त,!

Share on Google Plus

About Unknown

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.
    Blogger Comment
    Facebook Comment

0 comments:

Post a Comment